Fata Morgana

“… en, we weten allemaal van Schrödinger’s kat. Maar niemand heeft ooit geweten dat hij ook een kip had, én een ei. We moeten ons afvragen, hebben de kip en het ei überhaupt wel iets met elkaar te maken..?”

Met grote gebaren stond de professor voorin de zaal en slaakte een zucht toen hij zijn zegje had gedaan. Dit dramatische slotbetoog had hij zorgvuldig geoefend.

Zijn neofieten keken hem met open monden aan. Achterin de zaal mompelde er eentje:

“Ik snap het niet, wat moeten we hiermee..”.

Dit stelde de professor enorm teleur. Hij had zich verheugd op een geanimeerde discussie, maar de zaal bleef stil, op een ongemakkelijk kuchje hier en daar na.

Toen ging de deur open en kwam zíj binnen; een prachtige gedaante in het wit, met golvend blond haar tot aan haar middel. Een zeldzame roos in een dorre woestijn; een Fata Morgana.
Er borrelden meer van die poëtische gedachten op in zijn wijsgerige hoofd. Schrödinger met zijn kat, kip en ei waren plots uit zijn blikveld verdwenen.

Haar stem klonk helder als kristal:

“Meneer Kayanas, hoe komt het toch dat ik u altijd op de verkeerde afdeling aantref?”
Ze kwam naar voren en stak haar arm door de zijne.
“Is de lezing afgelopen? Dan neem ik u weer mee naar beneden, er zijn meer mensen die op u wachten.”

Een assistente uit duizenden, en ook nog eens beeldschoon.., mijmerde hij tevreden. Hij liet zich gewillig door Fata Morgana meenemen naar waar hij thuishoorde.

“U bent altijd zo verstrooid” zei Fata streng maar warmhartig, “en daarom vergeef ik het u. Maar u mag niet meer weglopen hoor.”

Ze hielp hem in bed, controleerde het medicijndoosje op het nachtkastje en deed de gordijnen dicht.